KUŞLAR,DENİZ,BEN VE UMUT...

Esir düşmektense ölmeyi tercih ederdim. Hayata esir düştüm. Hayat ruhumu hırpalıyor,aç susuz bırakıyor. Onun için nasıl yaşadığım önemli değil. Beni sadece yaşatacak kadar mutlu ediyor... Karnımı doyurmuyor. Öldürmeyecek kadar yediriyor. Gitmeme izin vermiyor,prangalarla zincire bağlamış. Diyor ki; sen burada kalacaksın! Gidebileceğin yer zincirin boyu kadar.. Hapisanemi uçurumun kenarına yapmış kapısı yok. Denizi görüyorum ama ona dokunamıyorum. Kuşlar konuyor pencereme, yanlarına yaklaşıyorum kaçıyorlar  benden... Hala korktularına göre benden, hapisanemde yalnızım. Ben neyim onu bile bilmiyorum. Tek bildiğim yer burası , başkasını görmedim... Keşke bir ayna koysalardı odama kafesteki muhabbet kuşları gibi kendimle konuşurdum aynaya bakarak. Hergün bana yemek bırakan ellerden başkasını görmüyorum. Buraya ne zaman geldim?Tüm bildiklerimi nereden biliyorum? Hiçbirini hatırlamıyorum... Pencereden sığabilseydim bırakırdım kendimi denize... Günler aylar yıllar geçiyor,dört duvarın arasına tıkıldım. Bekliyorum, bekliyorum bekliyorum. Cesaretim yok, esarete son vermeye...
Birgün birini daha attılar odamdan içeri. Benim gibi elleri kolları var. Saçları var ama farklı benden... Korkmuş siniyor köşesine. Büzülüyor yatıyor günlerce. Yemek vermek istedim; almadı. Su vermek istedim; içmedi. Konuşmuyor bile... Ama var burada... Eskisi gibi değil hiçbirşey. Sonunda kalktı yerinden.  Korkmuyor artık benden. Bende ondan tabi... Bugün birlikte yemek yedik. Konuşmadık hiç. Konuşmasak ta önemli değil. Biliyorum ki var,yanımda, yalnız değilim. Artık iyice alıştı hem bana. Adı Umut'muş. Ben de konuştum onunla... Hoş geldin Umut, ben de Hande... Burası bir hapishane . Bir sen varsın; birde ben... Gidemeyiz burdan hiç bir yere. Ama bakabiliriz birlikte denize... Korkmadık hiçbir şeyden o günden sonra. Hayat bizi aç susuz bırakmadı. Hırpalamadı. Günler yine birbirini kovaladı. Prangalar eskidi ayaklarımızda. Ben onun zincirlerini açtım. O da benim zincirlerimi. Kuşlar da korkmuyor artık bizden... Birgün duvarlar yıkıldı. Bir ben, bir umut birde deniz ,bir de kuşlar kaldı.